Wót lutkow a Slěpjańskich zwónow

Ho našej jsy su jěšći stare ludźe, což wjele wědźe wót starych casow. Tak hulicuje wót tych lutkow. Te su derjali se dźeržać za wěršnikom ho tom Cajzichoc dole. Wóni su pćišli pćece do jsy do Domkoc pó dźěžu, a dyž te psy na nje blawkali, da su pćece prajili: "My se wašych wósćěrjakow (wašych sćěrkacow) njebojimy." Pón su šli do Ganikoc, a tam su pćece ten chlěb pjekli.

Hako te prjenje zwóny do Slěpeg su pćišli a su chopili zwónić z nimi, njejsu mogli te zwóny wěc słyšać, a pótn su se z togo Cajzichoc doła zgubili, pćepanuli do zemje. A tam jo jěšći dźeńsa wjelika dźěra, dźož su wóni bydlili. To jo było tak:

Slěpjańske su ćěli měć zwóny; a toć su jěli do Zelezneje, a tam stej byłej dwaj zwóna gótowej. Tej pak su měli te Łazańske južont hoglědanej a su ćěli jej kupić. A to su te Slěpjańske zgónili, a toć su jěli tu samsku noc do Zelezneje pó te zwóny pjerjej tych Łazańskich. Toć su jej na ten torm powješyli a su z nimi zwónili. Te Łazańske su ćěli tež do Zelezneje pó te zwóny, ale te Slěpjańske su južont měli jej holowanej. Toć stej dwaj Łazańskej jěłej do Slěpeg a stej tej zwóna słyšałej, kak rjanje stej zwóniłej. A wónej stej ćěłej jej w nocy hukranuć. To su te Slěpjańske zgónili, a tśo Slěpjańske su na tych tśoch drogach wachowali. W nocy dwanasćich su te Łazańske pćijěli pó te zwóny. A dyž su pćijěli, su chopili te zwóny zwónić, a te ludźe su gnali wše na drogu wen a su tych Łazańskich pćebili. A wót tog casa njejsu te Łazańske se wěc zwěrili do Slěpeg hyć. A wót tog casa maje Slěpjańske na mšy zwóny.

(ze Slěpjańskeje cytanki, Schroeder 1958)