miniatury lubosć I

Wona zapali sej cigaretu. Kelko je dźens hižo kuriła, je wšojedne, hłowna wěc, mjenje hač tyzku. Na to staj so měrliwje dojednałoj, runje tak, zo nima so w bydlenju kurić, wosebje nic w kuchni. Na balkonje, hdźež ma wona swoje krute městno, sedźi a kuri a je jenož přez škleńčane durje, kiž zwjetša wočinjene steja, wot njeho dźělena.

Wón přihotuje sej wječer. Staji wodu za čaj, nakraje chlěb, wočini tyzku ryby a wumyje sej tomatu. Tež wón ma swoje krute městno při blidźe.

Wona sunje so z riću na stólcu doprědka, noze stej přetłóčenej, rozprětej, hlada jemu do chribjeta. Jeje cigareta so pomału dymi, tam a sem na njej ćehnje a poprawom by z nim nětko, runje w tutym wokomiku ... Je tež hłódna. Ale pomazki so jej nochce. Byštaj nětko, nic hakle hdyž je ćma, so kołsałoj – wón by jeje pupkaj hišće młodeho nalěća wobmasował, by ju z hubkami zakrył. Wona by jemu sćehno hacała, je ze swojimi nochćemi k překrawjenju nućiła.

Wón namaza sej prěnju pomazku. Woda so zawari, wón nalinje čaj.

Što je dźens poprawom cyły dźeń činiła? Wón bě na dźěle, wona je popołdnju spała. Z toho njemóže rozmołwa nastać. Ptački fifola, awta smala nimo. Z kofejownje pod nimaj waleja so žołmy wjesołeho žiwjenja z durjemi won a nutř, bjez přestawki. Ćišina mjez nimaj. Bjezhłósnje bjaka, škrěči jemu po chribjeće dele. Byštaj nětko ze sobu skónčnje zaso wojowałoj, znajmjeńša we łožu, hdyžno nic w žiwjenju. Wona by jeho honiła. Wón by za njej ćěrił. Byštaj po horach jěchałoj, so wubědźowałoj, štó drje dlěje wudźerži. Skónčnje by zaso něšto wot so dał.

Wón stanje a gracioznje wutunka čajowy měšk, donjese jón do bio-wotpadkow, žana kapka njesmě nimo hić. Nakraje sej krutu połnu tomatu. Jeje přezrawjene mjasko wuprasnje jemu přez taler. Kaž zo by zabył, zo tu wona tež hišće je a jeho wobkedźbuje, pochili hłowu na blido, přeco bliže k tomatowej łuži. Z jazykom počina mjasko a jušku z blida lizać . Mlaska.

Wona chcyćiwje wóčce zańdźeli. Počina sej předstajeć, zo je to jeje pupk, na kotrymž je tomata rozprasła. Wisa kaž mokre trěnjo na stólcu. Hłowa sunje so jej dozady, doniž cyle njepoćežena, prawje bjezćežna na stólcowej lanje so njezapowěsnje . Z rukomaj by jeje měsačk wopřimnył, kruće tłóčił, so tam a sem do hłubiny jeje klina wobsunył.

Njeje pytnyła, zo bě wón jušku dawno hižo z blida wotlizał (a so dopomnił, zo wona za nim sedźi). Bě so wobroćił. Ze zmjerznjenym wobličom cyłu chwilu na nju sutaše, kak wona tam, po wšěm zdaću nic cyle při sebi, z rozprětymaj kolenomaj na stólcu leži. K tomu hišće ze zawrjenymaj wočomaj, hłowu daloko dozady nachilenu a ruce kaž bimbawce po boku ćěła wisajo. Hdyž bě wobraz dospołnje zapřimnył, so zaso blidu a swojim pomazkam přiwobroći. Z hłubiny swojeho brjucha zabrunči z přijomnje sonoriskim hłosom, kaž parnik, kiž so wěsće do domjaceho přistawa nawróći „Wšitko w porjadku z tobu?“

Błysk do njeje zrazy a z nim tež cyła krej do jeje centruma. Wona so na stólcu zaso zruna. Přećisnje jedne koleno přez druhe. Njetrjeba so tola swojeje fantazije hańbować, ale hańbuje so. Počina so bjezkónčnje přez to mjerzać, zo njemóže jemu napřećo ze swojimi zdychnjenčkami wobchadźeć a je bjez wulkich přihotow přesadźić. So na njeho ćisnyć a jemu draby z ćěła zestorhać. Najskerje je so samo začerwjeniła. Nerwozita, kotruž z kóždej cigaretu přetorhnje, so na kóncu kóždeje w njej zaso zadomi. Wutłóči cigaretu energisce do popjelnika, tak kruće kaž zo chcyła škleńcu pretłóčić, a cyłe blido a tež cyły balkon hač k susodźicom pod sobu.

Što je lubosć? Je to hłód? Hdyž sy hłódny, so najěš, hdyž sy hłódny, so nalubuješ.

Wón je najědźeny, wona ma syte.

„Němska je přěhrała“, sej wón do brody bórboleše.

Wona koleni krućišo zašćipnje. „Aha“.