Kofejowa mašina abo zaramikowane woči (wujimk)

Marhata běše žona, kotraž wědźeše, što chce. Byrnjež nic přeco cyle jasnje. W tychle padach bjezmócneje słabosće při rozsudach pak znajmjeńša wědźeše, što scyła nochce. Kaž tehdy na wonym spodźiwnym dnju w nowembrje. Tehdy jako doby wona směšnu kofejowu mašinu na hermanku. Wězo je kofejowa mašina jenož kofejowa mašina, nastroj k naparjenju wody za překapanje kofeja... kofeja ... ničo wosebite, ale wužitne. Za Marhatu běše wona směšna hrajka. Tehdy běchmy na hermank šli. Jenički wućek na zaščanej nowemberskej soboće. Marhata činješe zaso tak kaž by rjekł, zo njemóhła dosć dóstać. Najprjedy na sektowu čaru, dale po stróželowej zeležničce, potom na tyzy třěleć a zaso wróćo na walčikowu čaru. Wona móžeše sej hodźiny dołho mozy a žołdk zawjerćeć dać, trjebaše to jako kik, kaž přeco praješe. „Centrifugalna móc pomha frustej na swět. Hdyž to njepomha, dyrbiš sej jón wuborkać dać! Awtoskooter je něšto za zalubowanych.“ Tak ćahachmy hodźiny wokoło. Nichtó z nas nochcyše přiznać, zo bě jemu hubjenje, zo měješe dosć. Marhata nas ze swojej dominancu tak putaše, zo najwjetše strapacy a střasenja z kisałym mjezwočom znjesechmy. Njebě tomu tak, zo jenož ćerpjechmy. Ně, tajke dny běchu tež přewšo amizantne. Mějachmy přeco tójšto k smjeću a swjećenju. Marhata wědźeše, za čo bě ju Bóhtónknjez z rjanej hubu a hišće rjeńšej siluetu wobdarił.

Mějachmy runje swoju pjatu abo tola hižo dźesatu karuselowu rundu za sobu. Sprawdu prajene nichtó koła njeličeše. Jězdźeše so tak dołho, dóńž njeměješe Marhata dosć. Potajkim dyrbješe to tola znajmjeńša hižo dźesata runda być. Naša skupina bě so mjeztym chětro pomjeńšiła. Něšto hodźin so hižo miholeše. Bě zyma a horce wino, kiž mjez swojimi karuselowymi ekscesami pijachmy, dawno wjace njepomhaše. Prjedy hač w nohach a rukach cyle čuće zhubichmy, zaćahnychmy do jeničkeho kruteho twarjenja wosrjedź hermanka, do zakurjeneho warjetejoweho pawiljona. Tam so wšitcy zhromadźichu, na kotrychž doma nichtó nječakaše a kotřiž běchu stari dosć, zo bychu wječorne erotiske programam znjesli. Ale za to běše hišće přezahe. Wonka so runje ćmičkaše a w tymle času w pawiljonje jenož tombole zarjadowachu. Wšako njebě w tajkim času wěste, hač njejsu so tola starše damy a druzy samostejacy sem zabłudźili a wisajo wostali . Woni běchu prawy publikum za kofejowe mašiny, njetrěbne kófrowe radija, masažowe zawki, elektriske mjetawki, ručne prochsrěbaki, solarne kapsne lampy. My so wosrjedź tajkeho publikuma wězo tež derje čujachmy. Wšako móžachmy sej do syteje wole hubu drěć, škrěć, wusměšować. Na wonej soboće bě Marhata do čorneho přimnyła. Jeje ličba na zastupnym lisćiku bu z wulkeho hornca wućehnjena a pinčnik Paul, kiž měješe tudy swjatk a pjatk we wšěch sezonach słužbu, běše jeje „wosobinski jandźel zboža“. Tak buchu posrědkowarjo mytow mjenowani. Paul bě šwižny, čerwjenowłosaty muž z wěstymi powabliwymi stronkami, njebě zdawna tak njeatraktiwny, kaž Marhata přeco měnješe. Wón słušeše k tym, před kotrymiž so wona přeco škitać spyta. Runje tajki muž, kiž by jej z lubosće wšo před noze połožił: swoje konto, kiž bě jenož jeje dla wurumował, swoju poslednu košlu, hłowu swojeje maćerje, haj samo wopuš swojeho najlubšeho psa.

Na tutej soboće bě atmosfera tola někak hinaša hač hewak. Někajke njewidźomne škrě w powětře lětachu a jenož na zwólniwe wutroby łakachu, kotrež móhli zlochka zamiškrić. Nutřka běše bóle ćma hač hewak a z wótřerěčaka šumješe někajka ćežka depresiwna hudźba, kotraž bu hdys a hdys přez šćowkanje moderatora přetorhnjena, kiž zaso kaž hyperwentilator někajke ličby lisćikow do swojeho mikrofona rjeješe a za aplawsom wołaše. Swět tule wjerćeše so pomałšo hač druhdźe. Haj, čłowjek měješe zaćišć, zo sedźi na čumpacej so łódźi. Jeničce pinčnicy so mjez blidami hibać zwažichu. Běłe balony, kiž z wjercha wisachu, bimbachu něžnje kaž hłójčki mlóčow w miłym lětnim wětřiku. Snano pak běše tole wšo jenož iluzija/fantazija/widźizna, do kotrejež nas absint tujkaše. Paul so z wulkim tabletom a kofejowej mašinu na nim našemu blidu bližeše. Tyšaca hudźba tworješe prawy kontrast k čerwjenosći jeho zalubowanych ličkow a zaramikowanych swěćatych woči, kiž so cyle na Marhatu měrjachu. Wona, zo by sebje škitała a so zalubowanosći njepodała, počinaše so wótře wošćěrać. Jeje smjeće bě zaso tak kusate a wótre, zo móhła ju bjezdwěla ze zawjazanymi wočemi mjez stotkami ludźi wusłyšeć a namakać. Paul ju runje tak znaješe kaž my. Na čerwjenosći jeho ličkow so ničo njezměni, jeho puć wjedźeše k njej. Marhata bě wšitko druhe hač tole wočakowała. Wona sej z mužemi hrajkaše tak dołho a husto, kaž chcyše. Runja kóčce, kiž myšku tak dołho honi, doniž so ta słabosće dla smjertnje njezwjeze. A to wšo jenož, zo by mjasko lěpje słodźało. Ručež bě so Marhata muži nasrěbała, da jich padnyć kaž mokre trěnjo. W tajkim wokomiku kaž tymle bychu so wšitcy dotalni wohańbjeni zmazali, z čerwjenej hłowu nimale prasnyli a so na klocku zwjertnyli. Paul wědźeše, što chce, jeho cil bě jasny. Marhaće bě mjeztym mjezwočo wusnyło. Wona ani njepytny, zo steješe jej huba šěroko rozdajena, kaž rybičce na suchim. Pomału, wosnje, bjeze słowa so pozběhny, zo by z rukow swojeho „wosobinskeho jandźela zboža“ myto přiwzała. Tak chětře kaž měješe kofejowu mašinu w ruce, posměwki so kaž pluskerje z njeje žórlachu. Poprawom njebě na tymle wotběhu ničo wosebite, za zwonkastejaceho wupadaše wšo kaž přeco. Tola w našim kruhu dźěše wo wjace. Tombola bě jenož płašćik, pod nim chowaše so cyle hinaša hra. Wuzwoleny, kiž myto přiwozmje, zdobom wotrunanju přihłosuje. „Wosobinski jandźel zboža“ móžeše sej přeć, štožkuli chcyše, dobyćer dyrbješe so jemu podwólnje podać. Marhata bě kofejowu mašinu přiwzała a z tym hrě přizwoliła. Kóždy z nas wědźeše, zo tomu tak njebě. Wona bě za krótki a wažny wokomik kontrolu zhubiła. Hač dla atmosfery abo tola Paulowych módrych hypnotizowacych woči, Marhata dyrbješe, hač chcyše abo nic. Dny, tydźenje, snano měsacy, haj samo lěta bě Paul na tónle wokomik čakał. Wotwjaza sej swoju pinčnisku falku a tykaše Marhaće ruku. Kaž wbohe njebožatko so wona pozběhny a so wot njeho wotsal ćahnyć da. Kaž na komando so naše hłowy hibać počachu. Sutachmy sej mjezwoči kaž bjezradne wowcy. To njemóžeše tola hižo wšitko być. Nic z Marhatu!