Pćigotowanje k swaŕbje

Ale stary, ty se pak za nico njestaraš! Kak budźomy my te tykańce a ten chlěb pjec? Ty doch musyš tu muku hobstarać, štyri cantnarje chlěboweje a dwaj cantnarja

tykańcoweje. -

Ale to jěšći pójdźo. -

Ale ten luby paleńc, dźo budźomy ten brać? K našej swaŕbje smy měli hundert literow, a ta cyła wjes jo była pijana. Ale něnt ta móda wěc tajka njejo. -

Ten jo kóštował běrtel liter tśidźesća pjenježkow, a něnter da jo jare drogi. -

A pótn ten dobry paleńc tym gólicam, což pód tym hoknom spiwaje. A pótn pór tykańcow tym musym pćirychtować. -

Jo, to by wšycko było! Ale pótn te lube twarožki, dźo da bdźomy te krynuć? -

Dźož jo naju swaŕba była, jo naša mać sama štyri gernyki naplapała, a jěšći wórdował jeden žywy, až jo musała swinjom dać. -

A pótn trumpejtari, njebdźomy te wzyć? -

My bdźomy wzyć Šyškoc wujka z kózłom a stareg Bólu z fidlami; a staremu Šołćic Kitoju musymy tež flašu paleńca a dwě skibje pósłać. -

A pótn glědaj blows na to blido! Ty da wěš, až te stare baby, což su pód tym hoknom, te widźe wšycko, wěc ak ty sam! A pótn nas jěšći stary Hans Dypla a Mots Tunka ho tych nowinach sromoćitej, až ho nas njej nic było, a to dźo pó tej cyłej jsy! Ty wěš, ja ći blows prajim, staraj se za to! -

A pótn glědaj, až njebdźe nam ten wjecor wšycke gernyki zrozbijać! Ty ha wěš, wěcej jich zrozbijaje, da matej tej młodej wěkšu gluku! -

Ty wěš, kaž łoni, ho Šymkoc, tam dyž by ja tu zmjetanu njehulała, da tež by tu zrozbijali, a ta by se pó zemi kluskotała. -

A dyž pótn te gósći na tu swaŕbu pćidźe, da nejpjerjej tu gluku winšuje a praje: "Daj wam Bog gluku, až by se wam wšycko dobrje radźiło, což sćo se prjodk wzyli!" -

A dyž pótn wót wěrowanja pćidźe, da musy ten zagolca doprjodka gnać a tu flašu paleńca holować a pótn pći denkmalu rozbić. -

Ale ten paleńc nejpjerjej hupić! -

A dyž pótn do dwóru pćidźe, da musy ten družba nejpjerjej ho to nutśpćidźenje prosyć a te słowa tog stareg Labana prajić; te słowa tog stareg Labana su: "Pójćo nutś, wy póžognowane mójog Kněza, co da coćo wenkoch stojać? Ja som wam mój dom pćigotował." A na to jich ten góspodaŕ nutś pušći. -

A dyž pótn wjecor ceje na reje hyć, da kuždy gósć z teju njewjestu jeden kusk hurejujo. A dyž su pótn tu cyłu noc rejowali, da ceje domoj hyć, da wzyjotej tej družce tej njewjesće jeden crjej z nogi a schowatej jen; a ten muse te gólce namakać. Njenamakaje te gólce ten crjej, da musy ta družka bósy z tych reji domoj hyć. -

A pó tej swaŕbje musymy cyły tydźeń zasej ze wšym rumować, a kuždy ma bólacu głowu, a te pjenjeze su tež wše!

Wšycko ma swój zachopjonk, da musy měć swój kóńc.

(ze Slěpjańskeje cytanki, Schroeder 1958)