Hołbik čornej nóžce ma

Z mučnymi kročelemi stupa Lora po starych drjewjanych schodach, kotrež z kóždym nastupom žałostnje pikotaja. Něhdy je dom do najwosobnišich měšćanskeje štwórće słušał a šěsć zamóžnym swójbam lukratiwne bydlenje skićał. Jeničce drohotne rězbarske na schodźišću, stołpy mjez poschodami w postawje sirenow kaž tež wuměłsce zhotowjene kehelki, swědča wo něhdyšich bohatych wobydlerjach. Mjez přizemjom a prěnim poschodom su někotre kehelki z wobłoženja wułamane, hodźa so přederje jako swěčniki.

Lora tłóči na kneflk za swěcu, kotraž so awtomatisce po minuće hasnje. Zwjetša dyrbi mjez bydlenjomaj na druhej etaži za zapinakom tasać, prjedy hač je po wjac hač 80 schodźenkach při swojich durjach, w sydmym bydlenju doma, pod třěchu, hdźež je jónu domownik bydlił.

W třećej etaži knježi po zwučenym wašnju ćma, wochěžne wokno je z deskami zaklepane a lampa na schodźišću njeje so přeco hišće reparowała. Tež na tutym poschodźe nichtó njebydli. Wona a stara žona na prěnim poschodźe stej jeničkej wobydlerce domu.

Před swojimi bydlenskimi durjemi pyta Lora kaž přeco za klučom. Jakub bě jón stajnje hnydom k rukam měł, znajmjeńša doniž jón zhubił njebě. Bě jón w jeansach nosył. Praješe, zo je prosće přelěni k pytanju. A jednoho wječora sedźeše čakajo před zamknjenym bydlenjom, měještaj je hakle poł lěta. Něhdźe bě jemu klučik wupadnył, jako bě móšnju ze zaka wzał. Wona By najradšo hîšće samsny wječor zamk wuměniła, ale wón so jej wusmja: „Hdyž njewěm ani ja, hdźe je kluč wostał, kak dyrbi potom tón, kiž jón namaka, wědźeć, hdźe je k tomu prawa dźěrka?“

Cyłu nóc bě so Lora njeměrna we łožu walała, mjeztym zo wón kaž zaraženy pódla njeje spaše. Nastajnosći bě do ćmy słuchała, hač tam štó něhdźe kramosći. A z toho dósta rano kluč stajnje tón, kiž bě po dźěle jako prěni domoj, potajkim zwjetša jakub. Tehdy bě sej wona skradźu druhi kluč zhotowić dała, za wšě pady. Byrnjež był wón po powołanju złotnikar, na tu ideju njeby wón ani spicy přišoł, znajmjeńša nic, prjedy hač njeby tež druhi kluč fuk był. Haj, tajki wón běše – směješe so, hdźež sej druzy starosće ćinjachu. W dźěłarni njenadźěła drje telko kaž jeho kolegaj, tola štož bě w jeho rukach w dobrej chwili a z lóštom nastało, namaka stajnje swojich kupcow. Tež z wobstaranjom bydlenja bě zbožownu ruku měł. Dołho bě Lora sama na bydlerski hamt běhała, podarmo. A wón bět am jenički raz šoł, ale z dobrej naladu, a hižo so z poskitkom bydlenja wróćił.

„Kak da sy to činił?“, bě so wona zadźiwana woprašała.

„Moje potajnstwo“, směješe so wón jenož.

Běštaj sej potom bydlenje tu w štwórtym poschodźe prěni króč wobhladałoj. Wón bě hnydom cyle zahorjeny był, hižo dla dalokeho wuhlada na město. Zo měješe so wone w zymje z wuhlom tepić a najprjedy porjadne ponowić, na to skedźbni jeho hakle Lora. To njebě pak ta poprawna přičina, čehodla so jej bydlenje dźiwne zdaše. Něšto ju myleše, ale njezamó to pomjenować. Jako pak Jakub do wulkeje prózdneje stwy zawoła: „ Kóždy dźeń swojeho žiwjenja chcył z tobu přerejować!“, njemóžeše hinak, hač haj prajić.

Lora tłóći hišće raz na kneflk za swěcu, kiž so skónčnje zaswěći. Kluč je na dnje toboły – kaž přeco. Wotamknje durje a šěra mjetelčka přileći jej napřećo. Lora pušći tobołu a placa tak dołho za molu, doniž ju z rukomaj njerozmlěje. Ow, kak je hidźi, tute małe stworjenja, kotrychž je w bydlenju lěto wob lěto wjace. Něhdźe w bydlenskej maja swoje hnězdo, hižo prjedy hač běštaj zaćahnyłoj. Lora durje zady so z nohu zaprasnje. Na špundowanju małeho koridora leži póšta. Nowina ju dawno hižo wjace njezajimuje, při wšěm pak ju njewotskaza. Hlada na łónčko papjerow a list, zaso někajki wot hamta. Znajmjeńša nic wot Jakuba. W bydlenskej stwě je zyma a k wšemu tam dźensa rano zaso raz chětro smjerdźi.