Dych babylěća
Dych babylěća W powětře čumpa so kaž w kolebce njewidźomny pawk, jeho dźěło pak zyboli so w posměwkach mócneho słónca. Wóčko přima so miłych pruhow, kotrež wjedu je k bohatej jubłučinje. Tuta steji wozdobjena kaž hodowny štom jako kralowna dominantnje wosrjedź zahrody. Połne a čerwjene su jeje płody. Jich barba špiheluje so w bliskej łuži. Mjetel zlětuje majestetisce po přirodnym raju. Jeje pohib je jenički w stejacej ćopłoće. Na druhim boku zahrody pyši winowe lisćo drjewjanu chatu. Z woknow wisacy tobak wupjelnja ansambl přijomnych barbow. Zynki stareho gramofona wudospołnjeja nostalgiju popołdnja. Tež wone zlětuja nad pyšnosću, samo hač k susodźicom, hdźež sej mały Jank w pěsku swój swět twari. Brězy skića jemu wočerstwjacy chłódk. Jich sćin zakrywa płoninu kaž lubozne poslešćo. Wone kładźe so na přitwark, hdźež nan a mać sedźitaj. Nan studuje, sebi nawoči tam a sem suwajo, nowinu. Slepjace słónco, kiž so zady žiweho płota chowa, pokazuje swoju nawječornu móc. Kaž błyski předrěja so pruhi přez lisćo štomow do kuchnje domčka, hdźež mać wječer přihotuje. “ Pójće k wječeri! “ wona přikaza. Jank pak, dospołnje w pěskowej fantaziji zanurjeny, njezasłyši namołwu. Tež nan, kiž sej po napinacym boju ze słónčnymi pruhami a z nosa padacymi nawočemi wusnje, njereaguje na mandźelsku. Wědźo zo ju nichtó njewobkedźbuje znosy sama wšu wječer na drjewjane blidko, hdźež jeje muž hižo drěmajo dych babylěća srěba. Wóń čerstwych neplow a zybolaceje so poliwki wutorhnje Janka z dźěćaceje idylki. So zakopolejo přichwata tež wón k blidu. Čerwjene njebjo mučneho słónca moluje dale krajinu. We wuchodźe nakopja so ćmowe mróčele pózdnjeje ćmy. Jenož pawk zhladuje, čakajo na popadki, za so kónčacym dnjom. Syman Bogusz
|
