Słónco

Žro wšeho byća tu na swěće,
ćěriš mje do přichoda,
bjez tebje ja nochcu ženje,
žórło bójskoh žiwjenja.

Wjeselo, će zaso widźo,
swěći z mojoh wobliča,
posměwk, kotryž wuchadźejo
z twojoh erta, spodoba.

Tak kaž něžne dótknjenje,
mje puta twoja ćopłota,
móc mi dawaš wobstajnje,
sy zakład, sy mi nadźija.

Tuž po nocach njezhubjam ja,
hdyž błyšćiš so w měsačku,
do twojoh wěsteho nawróta
moju krutu dowěru.

Zdźerž wěčnje sej wšu wutrajnosć,
na zemju pósćel swoje pruhi,
zo moje dźěći, wnučki dosć,
so nasrěbać će móhli.