Literarny konopej
Nawigaciju pokazać

Triptychon

I.

Zlochka hrajka sej wětřik z přezrawjenymi a zdźěla hižo zeschnytymi čornymi płodami bozanki,, kiž wisaja zabyte na kićach kerka w měšćanskim parku. Někotre z nich je wětřik hižo zwottorhał a po płódnej a njepłódnej zemi wusył, tež na čerstwje wobarbjenu ławku.

Sara wućahny z toboły papjerjany nósnik a zjědźe z nim po deskach. Při tym roztłóči někotre z čornych kulkow a na běłym nósniku pokazachu so mjez ćmowymi slědami procha winočerwjene blaki bozankoweho mjasa. Skónčnje so młoda žona posydny, babylěćo chileše so na kónc, runje kaž wona ćopła septemberska njedźela.

Wječorne słónčne pruhi womłódnichu mučnu zeleń štomow, z kotrychž pušćachu so so hdys a hdys kolebajo zeschnyte łopješka k zemi. Sara zanuri so do lisćoweho morja. Bě swojej ruce wotewrjenej na sćěhnje połožiła, zeleń běžeše mjechko kaž woda přez dłóń a a zhubi so něhdźe mjez porstami. Dołhož móžeše so dopominać, čuješe w swojimaj rukomaj cyłu pisanosć swěta. Kóžda barba wubudźi hinaše začuće, lochkosć pjerka jewješe so při běłej barbje a z brunej lehny so ćežkosć do dłónje ruki. Při čerwjenej łoskotaše dźiwnje w kónčkach porstow, při čimž wotsćiny do brunočerwjeneho skerje kusachu, karminčerwjene abo purpur pak zawostajištej začuće spokojnosće a derječuća. Kaž hlina na koži lěpješe čorna barba. Žołtosć dopominaše na ćopłotu rańšich pruhow, bě ju hižo w dźěćatstwje wohrěwała, mjeztym zo šěra mła cybaše kaž zymske zmjerzki w porsćanych rukajcach. Dźěći w pěstowarni běchu chichotali, hdyž wupadaše w zymje žołty pěsk ćopły a hdyž ju ćmowočerwjeny płašć rumpodicha w porstach šćipaše. Bórze wědźeše, što smě wótře rjec a što nic, zo njebychu so jej druzy zaso wusmjeli kaž na jeje wosmych narodninach, jako so přećelki smějkotachu, dokelž wohrěwaše citronowa torta cyłu stwu, při kakawowej pak čuješe so Sara kaž w chłódnej pincy.

Snadź bě tehdy było, zo přesta z druhimi wo swojich barbach a začućach rěčeć. Bě radšo sama za sebje. Hodźiny dołho hrajkaše sej na zahrodźe. Najprjedy twarješe jenož bajkowe krajiny ze somoćaneje pódy zady bróžnje. Pozdźišo poča žołtobrunu hlinu formować. Z mjechkeje maćizny njewurosćechu pak jenož talerki a šklički kaž maćerne w kuchni, ale tež najdźiwniše postawy a formy. Pokaza je přećelkam a tež, kak je w ćmowym kućiku bróžnje na starej desce sušeše – doniž njenamaka desku spowróćenu a na zemi to swoje do šěročorneho procha steptane, kotryž ju w kónčkach porstow paleše kaž horca para. Z toho dnja so hliny wjace njedótkny a tłóčeše zasakle wšitke pisane začuća do swojich šěrych hłubinow.

Sara stany a dźěše po pěskojtym pućiku zaso k swojemu awtu. Po puću wuhlada muža w čornym płašću při stafelaji stejo molujo. Wćipna stupi bliže. Na mólbje bě předstajena ćmowa rumnosć z woknješkom někajkeho srjedźowěkowskeho twarjenja, kamjentne sćěny bjez wobmjetka, wobrosćene z niskimi kerkami bozanki. Přez woknješko sapachu słónčne pruhi do srjedźišća komorki, hdźež wuswětlichu zelenu pahórčinatu krajinu, w kotrejž so mjez horinami rěka wiješe.

„Nimaće tola wjac prawe swětło“, praji Sara mužej, kiž bě swoje huste kastanijobrune włosy do wopuški zwjazał. Wón so k njej wobroći. Jeho njebjomódre woči běchu po zdaću to jeničke swětłe we wobliču ze zmoršćenym čołom a třidnjowskej ćmowej brodu – snadź niskeho słónca dla, kiž jemu w tutym wokomiku do chribjeta swěćeše, chibazo nochcyše tež myleny być. „Wobraz je hotowy, chcych jenož hišće raz pohladać, hač ma zeleń krajiny prawu barbu, hdyž padaja wječorne słónčne pruhi na nju. Rěka ´Eksil´, što měniće, hodźi so titul wobrazej?“

„Njewěm, ale prawu zeleń wona ma, ta waša wječorna krajina“, wotmołwi Sara přećelnje, ale z dorazom.

„Sće sej toho jara wěsta!“, lochki podzynk ironije njebě we hłosu młodeho muža přesłyšeć. Někak hodźeše so wón k ćmowoswětłemu wobrazej na stafelaji.

nowostki
spisowaceljo
dorost
citanka
erotika
kriminalki
humor
sluchatko
kontakt
skitdatow
impresum
ornament
ornament
ornament
ornament