Ja, tón knjez …

Stworich sej žonu,

ja, tón knjez …

ze žołtej, lěpjacej hliny.

Wobkulach hruzl,

mjećech jón w rukach,

sformowach woči, hubu a nós, a

rjane bě wobličo.

Šiju sčinich krótku

(hidźu dołhe šije),

ramjenja wuske – a

nadra, ja wam praju!

Tajke kaž, kaž … na wšojedne

(na nimaj dźěłach najdlěje).

Hładkowach hlinu wokoło pasa a

wšo, štož tam słuša.

Njezabych ničo, nimo

łopjena figi.

(To někotrym starym wotrazy dych.)

Ja paslich dale,

šwižnej noze, ze

sćehnom a bristwom, kaž so

mi lubi, a

wobdźiwach twórbu.

Zadychach do njej, a

žona so zasmja,

na mnje, toh knjeza …

Hach, hdy nož bych był

wšehomócny knjez!