Dopomnjenki a dopoznaća 2 - z časa praktikuma w Haviřowje

W T4-busu mojeho přećela sedźu. Zaćišće praktikuma hišće we hłowje čerja, kaž muže za bulom na kopańcowym hrajnišću. Tydźeń w Prahze sym tež hižo był. Nowe bydlenje zarumować.

Mój cousin ma kwas. Na to so hižo dołho wjeselu. Tohodla dyrbju domoj. Serbske kwasy su něšto krasne. Skoro hišće lěpje, hač pola maminki na Morawje. Tam móžeš cyły dźeń jěsć.

Ale najprjedy chcu prosće domoj. Budźe to překwapjenka, dokelž sej mać mysli, zo hakle pjatk přińdu. Při hranicy mam komiske začuće. Zaso w Němskej. W kraju mojeje domizny.

W Zhorjelcu na dwórnišću hladam, hdy přichodny čah do Budyšina jědźe. Někak w mojich přemyslowanjach přez wšo tola prawu linku namakam. Za 45 minuty jědźe. Jězdźenku kupju. Sym hižo jara hłódny. Mam dosć časa sej hišće něšto k jědźi kupić. Zaklate, jenož króny w zaku.

Telefonat na přečela, kotryž mje w Budyšinje wotewza je tu kaž dalokowid na Wotrow.

W čahu sedźo činju, kaž by spał, dokelž mi žona, přeco na mnje hladajo, napřečo sedźi. Mi docyła njeje za sparom. Pře jara zaćišće poslednich tydźenjow tłóča a přewulke je wjeselo na Wotrow, swójbu a přećelow.

Hodźinu pozdźišo. W Budyšinje zakwiča borzdźidła čaha. Sym tu. “To je, to je, to je mój Budyšin”, mi přez hłowu čěri. Ale hižo hdyž přećela wuhladam so tuta melodija zaso zhubi. Wšako njeje to sprěnja mój Budyšin a zdruha bydlu cyle druhdźe.

W awće sym njekoncentrowany. Pospyty na prašenje mojeho přećela wotmołwić zwrěsća w mjelčenju.

So desćuje a słónco hižo za dźensa božemje praji. Mróčele poslednu swěcu potłóča.

Jělcy su prěna městnosć, hdyž so z mojeho apathiskeho hladanja z wokna awta podźiwanje přetwori. Wšitko je tak kaž přeco. Nowe městačko je spěšnje za nami. Hrodźišćowu horu horje, we mni wšudźe łóskota. Zo to budźe, sym wědźał.

Bě mi, kaž bych padnył z lětadła. Krasny je to napohlad. Moja kolebka.

Wuhladanje našeje žołteje taflički „Ostro/Wotrow“ skutkuje pak hižo kaž padak (Fallschirm) - so wočini.

Kaž by kóžda sekunda mjenšina była. Wšitko sej dokładnje wobhladam. Cyrkwja hišće steji. Přeco dobre znamenjo! Kóždy štom na swojim blaku, Hrabec wowcy na pastwje, znajmjenša 2 kóčki na puću mjez Brücknerec a Paškec statokom. Pola Delanec granitowej murje nimo. Po poslednej křiwicy wuhladam Wróblec dwór, hdźež Tomaš runje jednu kuri. Kaž by čas stejo wostał abo w časowej mašiny sedźał.

Najradšo by posledne metry pěški šoł, wšo jednje hač při wichoru abo rymzatej zymje. To by mi najskerje wšo jedne było.

Na našim dworje pozastanjemy. “Dźakuju a zapłać Bóh, ja chcu najprjedy nutř, my so potom widźimy”, so wot mojeho přećela rozžohnuju. Moju kraksu, moje wačoki a wšo tamne do pódlaskeho domu rjesnu.

Chětro hłódny du kročel za kročel k našemu domej. Pola wowki swěca swěći. Durje wočinju.

Wšitke přemyslowanja, kaž njebych ženje preč był, preč.

„Hallo Oma!, Sag mal ..., entschuldige, aber kannst du mir erst mal was zu Essen machen?”, a ja běch zaso doma.