Jurijo, dwanata hodźina je nimo!

Spiš, ludo serbski,
zo njewidźiš hišće,
kak wječor so bliži,
kak słónco so niži,
kak dźeń so ći chila?

Njewidźiš ćmičku,
kiž so tu šěri?
Nječuješ zymu,
kotraž so zběha?
Njezda so smjertny
ći powětr być?

Budźić chcu tebje
a storkać a wołać,
Dónž njebudźeš skónčnje
mi wotućić zbóžnje,
prjedy hač hasnje
ći słónco na wěčnje!

Jurij Brězan z lěta 1937

Koło časa a hodźina x

Smjerć wulka we mni bě,
a skoro žane wumóženje!
Zaklatu tu dwanatu,
nihdy tak spěšnje njezabudu

Historiska nětk ta hodźina,
a sam ´šće njewěm, čehodla?
Ale začuće mi měrnje šepta,
sy tola přeco hišće tu.

Dla toho njeměj stracha, maćerka,
hdyž juž po dwanatej znowa so,
hiba twoje mjezwočo,
žno sylniša dźeš doprědka.

Čas přišoł je, hdyž stanjemy,
wobchować ju na wěčnje,
Młodźina dźě nowy časnik,
z mocu swojej wudobudźe.

Njeměj stracha maćerka,
my smy tu, ta młoda žołma,
z přeco nowym mjezwočom,
a hodźinu 0 za chribjetom