Nazymske žedźenje

Sfałdowana nowina leži tu přede mnu, wobswětlena wot jeničkeje swěcy w rumnosći, zymneho halogenskeho swětleška při pisanskim blidźe. Pokazuje mi wobrazy ludźi, njeznaju nikoho, a je mi tež chětro wšojedne, štó su, što činja, što docpěć chcedźa, woni su kaž ja. Spodźiwnje, hewak chcu rady ludźi zeznać, ale njeje kaž hewak, je wšitko hinak, njeznate. Rumnosć je zymna, sterilna, murje bjez pomjatka a stawiznow, tu zhubju so w prózdnosći.

Předstaju sej, kak na łuce steju, w ryzy słónčnym swětle. Čuju na rukach, kak kóžda jednotliwa słónčna pruha  moju kožu wohrěwa. Je kaž medicina. Kwětki kćěja a zwjesela wóčko a čerstwy powětr ćopłych nalětnich dnjow mi nós zakuzła.

Horce žedźenje w tutym rumje a lodowa wotmołwa. Hladam z woknom, sym w nazymje kaž wšitcy. Njebjo je šěre, so kapa a padace lisćo zalěpi šćežki. Nochcu być wonka, mam strach před dopomnjenkami, a wonka je jich wjele, asociacije zady kóždeho róžka łakaja.

Sym zaso na łuce, jasnje mój wid po cyłej krajinje pućuje, naboku mały lěsk, kotrehož šumjenje so z pluskotanjom rěčki w bliskosći zwjaza. Słyšu, kak ptački fifola a mi spěwy wjesele zanošuja, jenož za mnje, jich jeničkeho připosłucharja. W dalokej wjesce cyrkwine zwony du. Je připołdnjo a wjetšina budźe hnydom wobjedować. Snano ma tež něchtó serbski wobjed, z kwasnej poliwku, chrěnom a howjazym mjasom, tajkim prawym libojtym.

Stwa je so wróćiła, mam hišće słód wobjeda w hubje, syntetiski neplowy pams a jušku z chemijoweho labora. Kak rady bych sej wot jedneje serbskeje maćerje nětkole dał wobjed spřihotować. Hdźe su časy połneho žiwjenja, hdyž sym na łukach stał a wobswět do so srěbał. Sirena dźe, pozastanu, hladam z woknom, chorobne awto smali přez město, słyšu rjejenje z hasy. Hłosy so měšeja, tak zo ničo wjace njeje zrozumjenju, kaž w Babylonje. Wěža leži wupřestrěta jako twarnišćo, čaka na dotwar, mjeztym zo so z ruinu stanje. Kajka ironija, w lětstotku komunikacije a globality njejsmy kmani so dorozumić. Ale zo ja ludźi njerozumju a woni nic mje, je poprawom normalita.

Słónčko mje slepi z połnej krasnosću. Naraz widźu ju, kak po łuce přiběži, wjeselu so. Widźu jeje posměwk, je rjany. Dopomina mje na rjanosć žiwjenja. Kaž bjezčasny wokomik so mi jeje přichad zda. Wutroba so započina horić, běžu jej napřećo. Trjechimoj, wobjimamoj a hubkujemoj so. Hladamoj sej do woči, widźu wšitke potajnstwa swěta před sobu wupřestrěte, jenož čitać je dyrbju, nochcu pak, chcu radšo při njej być. Praji mi, zo mje lubuje, wotmołwju jej na to z hubku. Sydnjemoj so do trawy, wona blisko při mni so na mnje posměje. Hladam na nju, kak rjane tola žiwjenje je. Powěda mi wo swojim dnju, kóžde słowo je kaž nowe žiwjenje. Začinju wóčce a dam sej wokomik lubić, cyle hłuboko zasrěbam jón.

Wotewrju jej zaso, zymna rumnosć je so wróćiła. Jeje mjezwočo so pozhubi, přimam za myslu, ale je hižo w prózdnosći ruma zhubjena. Strachuju so, čuju so sam, jenož žedźba swěrnje při mni wostanje. Sym mučny, ale njemóžu wotpočnyć, sym njeměrny, we mni so pali, wokomik jenož, kiž so tež pozhubi. Pohladam posledni raz na nowinu, połožu swoju hłowu na pisanske blido a začinju woči. Ćma