Moje lěto w hrěšnej wsy

Čěpc chowa so w knihach dźěda.

Wuj Franc na motorskim jědźe,

skoku smój w Radworju.

“Pój jow”, kiwnje Běrkec Jurij.

Z nim sym na jeho šuli.

Hač wonu rěč nawuknu?

Za „hłupej Hańžu“ wołam

z hólcami njehorne słowa,

lědma je rozumju.

Tójšto rozumju wopak …

Kostonychowy tobak

šćipa na jazyku.

K Běrkecom wjedu žrěbca.

Přez škałbu wrotow chětře

hladam. So naboju.

Šukot je: šesta kaznja!

Ćeta, što rěka „lóšt mjasa“?

Spěwamy „začiń stwu“.

Podarmo ćeta Kata

pyta za rysami bratra

na mojim wobliču.

“Sotry” su čorno-běłe.

Widźu na Bože ćěło,

kak družki po kćenjach du

nimo Grólmusec wile.

Najrjeńša ze wšěch je Cila,

ju horco lubuju.

Čakam na ćećine krušwy.

W běrnach zběramy bručki.

A bórze je čumpjel tu.

Při čumpjeli steju rady,

holčkam pod suknje hladam

přez cyłu kermušu.

We wujowej wani so mjerwi

z karpami. Koža mje swjerbi :

Poł kopy zakłóju.

A dakla do hata ćisnu.

Za to da wuj mi plistu,

tuž domoj wotjědu.

… Krušwina preč je lět posta.

Samalutka so kołsa

čumpjel na torhošću.

Tež wokoło hrodu bu ćicho

a krótši drje zapis hrěchow

w dźědowym Radworju.

Mi rosće šěra broda.

Běrkec Jurij je wrotar

w Bonnskim sewjeru.