Zakuzłane začućaTu ja běch. W běhu krótkeho časa, haj, jenož někotrych hodźin so moje žiwjenje změni. Stejach tu sama w swojim nowym žiwjenskim wotrězku. Cyle sama w cuzym kraju, zo bych tu studowała a swoje rěčne kmanosće polěpšiła. Hačrunjež běch jenož połdra hodźiny z lětadłom do Šwedskeje trjebała, wědźach, zo sym daloko wot dowěrliweje kónčiny zdalena. Wšitko bě nadobo hinak. Wot jedneje mjeńšiny na druhu běch sama na so pokazana. Někak njebě ničo wjac kaž doma. Na jednym boku běch rozpjeršena a wćipna, što mje w cuzym kraju a wosebje při studiju wočakuje, na tamnym boku pak mějach wulku kulu w šiji, moju njewěstosć. Wzach nohi pod pažu a čampach ze swojim kóferkom do hostla. Wočerstwich so skrótka a sprócna padnych do łoža a sej spěšnje wusnych. Rano mje słónčne pruhi hromadźe z fifolacymi ptačkami budźachu. “Rjenje”, sej myslach, “lěpje so tola dźeń započinać njemóže”, njewědźo, kajka katastrofa na mnje čaka. Po dobrej snědani wobstarach sej jako prěnje kartu k orientaciji a potom dach so do spěcha, namakać stwu w bydlenskej zhromadnosći. Studij započnje so za tydźeń. Hač do toho mějach hišće tójšto wotdźěłać. Dyrbjach sej bydlenje zarjadować, sej swoju stwu rjenje wudebić, sej město derje wobhladać a so cyle jednorje tróšku doma čuć. Spěchach wot jedneho bydlenja k druhemu, zo bych prawe namakała. Zbožo pak sej njeběch runje z domizny sobu přinjesła. Pak běchu bydlenja pře drohe, pak w katarstrofalnym stawje, zo njemóžach sebi předstajić, tam bydlić a so doma čuć. Trjebach přestawku. W parku so posydnych, cyła zludana a mój optimizm so pomału zhubješe. Kak dyrbješe jenož dale hić? Pomału so mi wóčce ze sylzami pjelnještej a kula w šiji rosćeše. Naraz posydny so pódla mje žona w srjedźnej starobje. Narěča mje a so zdobom předstaji. Jeje mjeno bě Airlie. Poskićejo mi nósnik so mje wopraša, hač móhła mi dale pomhać. W běhu rozmołwy rozkładźech jej moju situaciju. Za mnje bě to hotowe wolóženje, so wurěčeć móc. Žonu bě mi najskerje jandźelk pěstoń připósłał. Wona poskići mi nóclěh, nic jenož za někotre dny abo tydźenje, ně, za cyłowny čas mojeho studija. Njemóžach to docyła prawje wěrić. Dyrbju přiznać, běch na spočatku tróšku skeptiska, wěrić cuzej žonje, wšako ju hišće njeznajach a ničo wo njej njewědźach. Alternatiwu pak tež njemějach. Čujach pak so pola njeje hnydom kaž doma. Mějach zaćišć, zo znajemoj so hižo lěta. Wona bě za mnje kaž tajka mać. Bě to měd za moju dušu. Zańdźechu někotre dny a wona wza mje sobu na wulět do małeho městačka Gnarp. Chcyše mjenujcy swoju mać wopytać a tuž so poskići móžnosć, mi wokolinu pokazać. W času jako so Airlie wo swoju mać staraše, dundach tróšku přez město. Běše krasne a starodawne. Měješe něšto zakuzłace. Wuske haski, wobrubjene z małymi, niskimi domčkami, kotrež běchu rjenje z kwětkami wupyšene. Namakach tež mały přistaw z čołmami. Cyły zaćišć bě jónkróćny. Běše mi, jako bych dowol měła. Sydnych so k wodźe, přetož mi hižo tróšku noze boleštej. Wobkedźbowach pasantow, kotrež so tohorunja při wodźe wuchodźowachu. Korčmički z piwowymi zahrodkami prošachu wuchodźowarjow k přebywanju. Sprócna a wučerpana žedźach za něšto chłódnym. Tuž pytach sej w jednej z wuběrnych piwowych zahrodkow městno. Zwony měšćanskeje wěže běchu hižo wosmu wječornu hodźinu wotbili. Při romantiskej atmosferje, přetož běše wšitko rjenje wobswětlene, dach sej škleńčku wina zesłodźeć. Tak móžach při njenapjatych wokomikach, sedźo při přistawje, swoje starosće a stysk zabyć a cyle jednorje we wokomiku žiwa być. Z korčmički zaklinča tež hudźba. Črjódka młodostnych wobsadźi pódlanske blido. Bě to wjesoła skupinka. Runja mi sej winko skazachu, smějachu so a so šćěkachu. Překwapi mje, zo móžach rozmołwje derje sćěhować, hačrunjež spěšnje rěčachu. Moje rěčne kmanosće njeběchu najlěpše, přetož započach rěč hakle před třomi lětami wuknyć. Nutřka zaklinča rjana hudźba. Stólcy so prózdnjachu, nimale wšitcy dźěchu rejować, hač na ćmowowłosateho hólca , kiž mje hižo chwilku wobkedźbowaše. Tež ja njemóžach jeho z wočow pušćić, přetož měješe něšto přićahowaceho. Sedźachmoj na so hladajo, cyle spłóšiwaj, njewědźo pak, što činić. Wokoło róžka přińdźe hwizdajo Italčan, předawajo róže. Hólc stany, wotkupi Italčanej róžu a přistupi ke mni. Začerwjenich so a njewědźach hižo, što prajić. W mojej hłowje šuskachu mysle tam a sem a lute móžne słowa, ale žane šwedske. Běch kaž zlemjena. Da mi róžu a přeprosy mje do rejki. Rozpjeršena so jenož na njeho smějach. Bě to spodźiwnje, lubješe so mi. Bě jara dobry rejowar, dyrbju sprawnje přidać. To mje přewšo jimaše. Na spočatku šikowach so tróšku njelepa, ale krok po kroku bu wšitko dowěrliwje. Rejowachmoj někotre reje, bjez toho zo bě něchtó słowčka piknył. Mojej noze hibaštej so kaž samej wot so a ja dach sej wokomik cyle jednorje lubić. Dach so wot njeho přez žurlu wodźić a čujach so tak lochka, dokelž hižo na ničo njemyslach.Rozmołwa započinaše so plesć. Njewědźach, zwotkel bjerjech wokabular, ale rěčach. Rejowachmoj do pózdnjeje nocy. Hakle we wokomiku, jako přetorhny sirena hudźbu a wšitcy nadobo ćěkachu, běch zaso strózba. Nasta hotowy hołk a tołk a mój so zhubichmoj. Jako wonka na puću stejach, jeho hižo njewidźach. “Bě to jenož són abo iluzija?”, sej myslach. Njemějach ani mjeno ani telefonowe čisło, scyła ničo. Sama stejach před korčmičku ze zrudnym wobličom a njewědźach, što bě so mi stało. Tuž mi ničo druheho njezwosta, hač domoj hić. Zamyslena lehnych so do łoža. Wutroba biješe mi kaž w straše. Njenamakach spara. Čujach jenož zymnotu a prózdnotu. Wumolowach sej wšo móžne a něhdźe při tym sej wusnych. Sonjach, zo je njeznaty při mni a wołach jeho w cyłej žadosći. Nazajtra wobhladachmy sej z Airlie a jeje maćerju krajinu. Krasne wjedro daše wokolinje wosebity błyšć. Wulkotna bě to krajina a hnujace běchu wobrazy. Tola njeběch prawje při wěcy. Tak njemóžach sej wulět prawje lubić dać. Přetož wědźach, zo so nawječor zaso domoj nawróćimy a zo njebudu cuzeho ženje wjac widźeć. Běch tak bjezmócna. Chcych jemu tola hišće tak wjele rjec. Prašach so, hač budu jeho scyła hišće raz widźeć, hač so wróći. Styskaše so mi za nim. Sym so zalubowała? Hdźe tež to! Ale lubił so mi je. Běch cyle jednorje wćipna na njeho. Mjetelčki w brjuše a sony dachu mi pohon na njeho čakać. Wokomiki wčera w korčmje běchu tak drohotne, zo njemóžeše so jenož wo někajku iluziju jednać. Ale wosud nětk tajki bě, tomu dyrbjach so podwolić. Ćežkeje wutroby sydnych so nawječor do awta a njepiknych ani słowčka. Hladach cyły čas z woknom won a přemyslowach. Myslach na dźiwy a zo je wjele móžno. Spytach na sebje słuchać. Słuchać na sebje, zo bych wědźała, što so ze mnu stała. Njemóžach so cyle jednorje z mysličku spřećelić, zo je wšitko nimo, prjed hač je so scyła započinało. Jedne bě wěste: čujach njeznatu móc w swojej wutrobje. Bych jeho přewšo rady zaso widźała. Tydźenje so minychu a ja dyrbjach přeco hišće na cuzeho myslić. Wón bě so do mojeje hłowy zarył a do mojeje wutroby zakorjenił, zo njemóžach jeho zabyć. Jako so raz wječor z tamnymi studentkami w korčmje na zabawu zetkach, myslach sej, zo mje kóń kopnje. Njemóžach hižo swójskim wočam wěrić. Mój njeznaty do mojeho směra kročeše. Stanych a stejach kaž přibita, połna sonow wosrjedź korčmy. Njepytnych ani, zo chcyše posłužowarka nimo. Přećelki mje wołachu, ale ja hižo njereagowach. Stejach jenož z wulkim posměwkom a wutroba mi pukotaše. Čujach wulku radosć a žadosć. Zdaloka mi hižo ruku poskići a mje na baru wjedźeše. Zamołwi so, zo bě mje njedawno při alarmje zhubił. Předstaji so, rěka Pier a studuje prawo. Běch tak zbožowna, zo jeho zaso namakach. Čujach so tak wulkotnje. Mějach tola hišće zbožo - abo? Naraz přidruži so k nam holca a da Pierej hubku na lico. Z posměwka wutwori so pola mnje hnydom bjezsłownosć. Bě to jeho přećelka? Hrajka sej z mojimi začućemi? Njewědźach, što dyrbjach činić. Pipika chcyše, zo Pier nas mjezsobu předstaji, ale ja chcych poprawom jenož hišće preč. Ćeknyć a to najlěpje jara, jara daloko preč. Běch nutřkownje cyle roztorhana. Njemóžach wěrić a nochcych přiznać, zo běch so tak myliła. Tak sej to njejsym předstajiła. Čehodla njebě tam za naju puć abo lěpje, hdźe bě złoty kluč za naju zbožo? Wšitko bě so tak rjenje započało. Ale po wšěm zdaću bě tam druha, kiž bě z nim zbožowna. Hłosy torhnychu mje z mojich myslow a Pipika tam hižo wjac njebě. Bě to někajka dobra znata, mi tróšku wothódnoćace rozjasni. Njewědźach, hač móžach jemu to hnydom wěrić. Pipika nochcyše mi z hłowy a wona mje jara zaběraše. Skutkowaštaj tola tak dowěrliwaj. Pier pak spěšnje pytny, zo běch njewěsta a zo běch so někak změniła, potym zo bě Pipika naju rozmołwu přetorhnyła. Spytaše mje na druhe mysle přinjesć a rozjasni mi z zdobom, zo njetrjebam so starosćić, zo je to jeje wašnje. A jako so w kořcmi wobhladnych, widźach kak so z druhim hólcom hubkowaše. Potajkim słušeše tež tutón wječork namaj. Hibachmoj so kaž lochkej pjerce po žurli, zo ludźo jenož tak na naju hladachu. W pózdnjej hodźinje wuchodźowachmoj so hišće při přistawje. Čujach so kaž 14lětna, ale bě mi to wšojedne, dokelž dach sej wokomik jenož lubić a běch zbožowna wot hłowy hač k nohomaj. Na přijomnym blečku wostachmoj stejo a do njebja hladachmoj. Wuhladachmoj samo hwězdźinu. Pier mje wobjima a hladachmoj sej dołho do wočow. Tu so započina něšto cyle bajkojte. Naju začuća běchu wěste a před namaj ležeše dołhi puć naju lubosće. |
