Na kóncu dnja

Dźeń so minył, so spodobał,

nóc so lěha nade mnu a nad swětom.

Poslednje zynki hišće přewodźeja

mje do měra, do poslednjeho kuta.

Hwězdy hladajo so zaswěća,

město wupřestrěte leži, spi a soni.

Zybolate droholinki nad nim stražuja,

nad jeho sparom, nad jeho ranjom.

Poslednja mysl so w sparje zaběži,

mučnota so wupřestrěwa a wšitko sobu wza.

Jutře so zaso přibliži

jasnym formam, kotrež wot swětła date.