Bajka po islandskim wašnju

Mała holčka dźěše do coologiskeje zahrody. Wo tym, čeja ta holčka běše a hdźe to bě, so ničo njepraji. Ta holčka pak chcyše tam wjelka majkać. Wona suny ručku přez lěsycu, a wjelk ručku wotkusny a spóžrě. Holčka so nastaji na puć, a štož po puću dožiwi, wo tym so ničo njepowěda, hač wona k maćeri dóńdźe a jej swoju nuzu wuskorži. Mać praješe: Što wo to, wjelka njemóžemy zatřělić, je dźě posledni w coologiskej zahrodźe, haj snadź docyła.

Nětko je mać za powědku hižo njetrěbna. A přeńdźe čas, a holčka k wowce dóńdźe a jej swoju nuzu wuskorži. Wowka praješe: Što wo to, hdyž wjelka zatřěleja, bychu tež twoju ručku trjechić móhli, a ty móhła pjeć porstow přisadźić.

Nětko je tež wowka hižo njetrěbna, a powědka so zaso wjelkej přiwobroći. Holčka stupi k lešycy, a štož tam z wjelkom rěčeštej, wo tym ničo na nas přišło njeje. Holčka pak hladaše wjelkej tak dołho něžnje, nutrnje a sprawnje do woči, doniž tón to hižo njeznjese. Wón jokaše a kačkam drjebješe a při tym tež tu ručku wot so dawaše, a móžachu ju tej holčce zaso přišić. Wo tym wjelku so ničo dale njerozprawja, ale ta holčka bu pozdźišo sławna pianistka.

A tak kónči so tale powědka.